Hayal kurmak bana çok iyi gelirdi. Uzunca yıllar boyunca her yalnız kaldığımda, tatilde bir şezlongda uzanmış o engin mavi’me dalmışken, otobüs koltuklarında gece karanlığında o bilmem kaç defa yaptığım yolculuklardan birini daha yaparken, sabahları işe gelirken bindiğim dolmuşta camdan dışarıyı seyrederken..

Hayal kurmak zihnimin derinliklerindeki paslanmış bazı kıvrımları parlatmaya, canlandırmaya; onları tekrardan işlevlerini yerine getirebilmek adına silkelemeye, sarsmaya yarıyordu. Bana çok iyi geliyordu. Bana güç veriyordu, inanmamı sağlıyor; hayal ettiklerime ulaşabileceğim, onları tek tek gerçekleştirebileceğim fikrine bir adım daha yaklaşmama yardımcı oluyordu. Motive oluyordum, mutlu ve heyecanlı. Bazen böyle ütopik şeyler de hayal ettiğim oluyordu, ama benim ütopyam zaten benim hayatımdı!

Geçen gece yine uyuyamadım! Gece 03:45’di saat. Gözlerimi açtım birdenbire, sanki bir ses duymuşum, ya da ufak bir tıkırtı; biri dürtmüş ya da bir yerde büyük bir olay olmuştu. Açtım gözlerimi ve gözlerimin karanlığa alışması için geçmesi gereken zaman zarfında aslında ne oldu da uyandım diye zihnimi zorladım. Rüya mı görüyordum? Düşmüş müydüm? (Ben rüyamda yükseklerden düşünce böyle, yere çakılmaya salise kala açarım gözümü de..) Yoksa gerçekten bir ses mi duymuştum. Hiçbirisiydi zihnimden aldığım cevap. Tüm düşünüp sıraladıklarım yerine bana: “Kalkman gerekiyordu, çünkü sen uyanmak istedin, çünkü yeterince uyudun ve gayet dinçsin şu anda” dedi. Peki dedim, kalkayım o halde.

Gidip mutfağa su aldım bir bardak, sonra elime şimdilerde edindiğim bir kitabı aldım ve başladım okumaya oturduğum yerde üzerime aldığım pikeye sarmalandıp kedi gibi arada mırıltılar çıkarırken.. Kitaptaki birçok cümle beni çok etkiledi, çünkü tam da benim yazmak istediklerim gibiydiler; uzun, birçok bağlaçla tatlandırılmış, yer yer kafiyeli, yer yer şaşırtıcı ve hoşa giden. Bana kendi yazdığım cümlelerimi hatırlattılar. Bir zamanlar yazdığım, yazdıkça nasıl da mutlu olduğum, kağıt ve kalemle o esrarlı ve gizliden buluşmalarımı anımsattılar. Elime bu anlamda kağıt-kalem almayalı, onlarla flört etmeyeli ne kadar da zaman olmuştu yarabbim! En son ne yazmıştım, onu bile hatırlamıyordum. Halbuki geçmişteki birçok hayalimde yazmak, güzel yazabilmek, keyifli tatlar bırakabilmek okuyucuların belleklerinde ve onları gülümsetebilmek vardı çokca, bir ünlü, tanınan “yazan” olmak vardı azıcık:)

Hayallere daldım yine saatim 05:50’yi gösterirken. Düşündükçe, canlandırdıkça gözümde neler yapabileceğimi, neler yapmak istediğimi ütopyamda nasıl mutlu oldum, nasıl içimden dışarıya doğru bir sıcaklık yayıldı anlatamam sabah sabah. Oda ısındı, sıcacık oldu, yandım pencereyi bile açtım:) Tekrar “yazma” hayallerime dönmemi sağlayan bu kitabı bir sonraki yazımda paylaşacağım.

İzmir’e yolcuyuz Cumartesi sabahı. Hafta sonumuzun ılık ve bol yemeli-içmeli geçeceğini düşünüyorum ve sizlere de süper bir hafta sonu diliyorum:)

**Hayal kurun, hakkaten çok iyi geliyor!**