“Sometimes I wonder if God ever forgive us for what we’ve done to each other…
Than I look around and I realize… God left this place a long time ago..”
~
Bu alinti.. Beynime kazinan ve film boyunca beni dusunduren bu alinti.. Kanli Elmaslar filminden..
Angola, Demokratik Kongo Cumhuriyeti, Liberya ve Sierra Leone gibi ülkelerdeki kanlı elmas ticaretinin maliyeti ülkelerin harap olmasına ve milyonlarca kişinin hayatına mal olmus.
Ihtilaf elmasları ya da daha vurucu ismiyle kanlı elmaslar, hükümet karşıtı güçlerin denetimindeki bölgelerden çıkartılan ve çeşitli yollardan yasal mücevher piyasasına dahil edilen ham elmaslar. Ve bu pazara giren kanlı elmasların izini bulmak, özellikle işlendikten sonra neredeyse imkansız bir hal aliyor. Kanlı elmaslara ismini veren ise, bu elmaslardan edinilen gelirin silah alımında kullanılması ve iç savaşın böylece sürmesi. Sierra Leone örneğinde iç savaşın bedelinin onbinlerce ölü, eli-kolu kesilmiş 20 bin insan olması, durumun vehametini gösteriyor. Filmde de hikayesini izledigimiz Sierra Leone iç savaşını başlatan Revolutionary United Front/Birleşik Devrim Cephesi’nin hükümete isyan yöntemleri ise dudak uçuklatıcı. On-on iki yasindaki yaşlarındaki çocukları, kollarında açtıkları kesiklere/savaş yaralarına kokain basarak ve farklı uyarıcılar enjekte ederek birer ölüm makinesine dönüştüruyorlar. Siyah insanlar, birbirlerini acimasizca olduruyorlar. Ve filmin acilis sahnesinde de goruldugu uzere, olen insanlarin hic biri hayatlarinda elmas gormemis kisiler..
Sevgililer gunu oncesi cuk oturan ve 23 ay boyunca ulkemizin guzide mucevher firmalarindan birinde calismis olmamdan sebep bu konuya istinaden sunu soylemek istiyorum: “Eger elmas satın alacaksaniz, dükkanların sattıkları elmasların savaş bölgelerinden olmadığını, yani insan hakları ihlallerine destek olmadığını gösteren yazılı garanti talep edin!” Once filme gidin, sonra yazdiklarimi dusunun derim!
** Bu hafta sonu hic fotograf makinama gitmedi elim, fotografsiz bir haftaya da baslamak istedim. Idare edin diyecegim, yine de siz bilirsiniz..**
ben de filme gecen hafta sonu gittim ve hala etkisinden kurtulamadim. zaten yuzuk vb. aksesuarlari sevmezdim artik daha da antipatik geliyorlar bana…
ama dedigin gibi yazili garanti talep etmek de verilebilecek mantikli bir tepki..
iyi haftalar:)))
Dilaracığım benim mesleğim bunla ilgili az çok, o yüzden yıllardır aslında bu felaketlere sebebiyet vermekten hiç çekinmeyen elmas piyasasından haberim olsa da filmde ben de dehşete düştüm. Böyle bir talep hakkımız olduğunu bilmordum. Eğer bir gün biri bana bir pırlanta alacaksa mutlaka nereden geldiğini bilmek isterim. Ben parmağımda ufak bir taş taşıyacağım diye insanların hayatlarının tehliye girmesi akıl almaz bir şey.
ece’cim,
sana da iyi bir hafta dilerim.. birilerinin fark yaratmak ve bir seyleri duzeltmek icin sansi varsan bunu yapmali bence..
ayse’cim,
kimse parmagina taktiginda o tas parmagina gelene kadar ki evreleri dusunmuyordur inan.. ama bu filmle artik biraz daha hassas olmamiz gerek diye dusunuyorum..
Dilayra film vizyona girmeden önce hiç duymamıştım bu tarz olaylar yaşandığını. Kürk için güzelim hayvanlar katledilirken, minnacık taşlar için neler oluyormuş. Şok oldum cidden.Bir kez daha düşünmekte fayda var.
Nuray’cım,
ben gitgide artan hırslarımız ve maddiyat düşkünlüğümüz yüzünden insanoğlunun kendi sonunu hazırladığına kesin inanmış durumdayım artık..
ben itiraf edeyim, elmaslari, pirlantalari sevenler sinifindayim, filmi izlemedim ama fragman cekilen acilar konusunda yeterince fikir veriyor 🙁 bu durumda en iyisi senin de dedigin gibi yazili garanti en iyi cozum cunku o taslarin o muhtesem piriltilarindan kendimi alamiyorum ben 🙁 bu arada wedding photographer’a bayildim ben, en cok rikka’ninkileri begendim. iste bende tam oyle fotograflar istiyorum, dogal, oldugu gibi, bizim gibi, hatiralayacgim gibi ama studyo asla diill 😛 – neye asla dediysem yaparim ya hayirlisi :)))
Yazının başındaki söz hakikaten çok etkileyici. Allah gerçekten bu dünyayı terk etmiş mi bilmiyorum ama bizden beklediğini alamadığı açık.
Dünya barış için!