Hayata, vucuda gelmemize, ete-kemige burunmemize ve DOGMAMIZA karar veren bizler olamiyoruz ne yazik ki! Bu karar, sonradan kendilerine anne ve baba diyecegimiz ve buyuk olasilikla hayatimizin sona erecegi gune kadar bizim uzerimizde cok buyuk etkisi olacak bir kadin ve erkege ait. Bu iki birey dogan cocugun hayatinda o kadar buyuk bir guce sahip ki ileride basarili, kendine guvenli, iyi iliskiler kurabilen bireyler olmamiz ya da hep bir “kaybeden”i oynayan, mutsuz, sorunlu ve doyumsuz olmamiz yine onlarin bizi yetistirdikleri “cekirdek aile”mizin temelleri ile ilgili dogrudan.
Secemedigimiz ilk sey bu belki, ama secimler yapmaya akil erdirmeye basladigimiz ve farkindaligimizin da artmasiyla yolumuzu cizmemiz gereken zamanlar karsimiza ciktigindaysa, iste o zaman yapacagimiz secimlerden tamamen kendimiz sorumlu oluyoruz. Evet, bu hayata gelmeyi belki biz istemedik. Aile veya akrabalarimizi, dogdugumuz sehri, ulkeyi biz secemiyoruz. Ama oyle bir an geliyor ki..Iste ondan sonra.. Ondan sonra her verilen kararin sorumlulugunu gogsunuzu gere gere almamiz gerekiyor.
Bunca yil yasanilan bir suru seyden sonra geriye donup baktigimda, Ataol Behramoglu’nun bir siirinin sozlerini dusunuyorum: “Hayat, sunulmus bir armagandir insana” diye baslayan hani..
Istemedigim o kadar cok karar verildi ki benim adima.. Istemedigim o kadar cok sey yasamak durumunda kaldim ki.. Secmedigim bir hayati yasattilar bana bir sure. Secmedigim insanlara yeniden “anne veya baba”ya benzer seyler soylenmem istendi.. Secmedigim evlerde oturdum, secmedigim kisilerle akraba oldum..
Simdiyse hayatin bana sunulmus bir armagan oldugunu soyluyorum, hatirlatiyorum sikca kendime. Secimlerimi kendim yapiyorum artik. Bu durum tabi ki bana bu hayatin zorluklari ve baskilarina da tumuyle tek basima yuklenme sorumlulugu vermiyor degil hani:) Ama yeni yerler gormek, insanlar tanimak, denemek, kesfetmek, calismak, okumak, ogrenmek, arkadaslik etmek ve yemek-icmek gibi bir suru konuda yaptigim secimlerle ben BEN oluyorum. Ve de sunu biliyorum ki bunun sonu yok! Ilk secim hakki bizde degil, ama sonrakiler hayatimizin sonuna kadar bizim:) Bu sebeple, bu hayata bir armagan olarak bakmayi basaramadigimiz surece ne mutlu, ne basarili, ne de iyi iliskiler kurabilen kadinlar ve erkekler olabilecegimizi unutmayalim.
…
~ Yukaridaki guzel bebek Zeynep Duru. Annesi de benim guzel arkadasim Duygu. Su yazdigim post‘ta bahsettigim arkadaslarimdan biri kendisiydi:) Dogumun ertesi gunu ziyaretlerine gidip bu guzel fotografi cekmistim, sonra da onu cerceveletmeleri uzerine kendilerine hediye ettim:)
~ Ayni post’ta bahsettigim arkadaslarimdan biri de dogum yapti gecen hafta: Tarcin Asli‘mizin da Damla bebegi bu dunyaya gozlerini acti:)
~ Sevgili dostum, HindistanCevizleri’nin disisi Bezen hanim’da birkac haftaya kadar anne olup, kizi Lara Su‘yu kucagina alacak insallah..
~ Dorduncu annemiz de Didem’cim olacak:) Onun da cok az zamani kaldi.
…
Guzel bir hafta bizi bekler. Secimlerimizi yapalim: Guzel filmer var sinemada, guzel yemekler goruyorum ayrica hos sohbet ve kahkahanin eslik ettigi.. Badem sekerleri ve cikolatalar, likorler ve birbirinden guzel tatlilar goruyorum:) Sevgi goruyorum, samimiyet, biraz huzun ve minnettarlik..
Uzun lafin kisasi HAYAT goruyorum capcanli:)
Uzaktan yorum yapmak kolay olur degil mi? Oturduugn yerden konusmak gibi…
Bu giristi, gelismeye geleyim.
COk sey bize istemedigimiz halde sunulsa da bizim atacagimiz adimlar olaylari ve bizi yonledirmemize sebep olabilir.
Ama tabi su var, bunu ogrenmek saman alabilir, degil mi?
Du bakalim, ogrenecegiz elbet Gizem 🙂
ne güzel bir fotograf, ne güzel bir yazı.. eline sağlık..
sevgiler
gorki
Hayata bu kadar olumlu bakabilmene ve hep güçlü olmana/görğnmene bayılıyorum.
Adeta aferim diyesim geliyor.
sevgiler.
sevgili gizem,
ben de tam onu söylemey çalışıyordum. zaman alacağı konusunda haklısın, çünkü her seçimimiz “doğru” olamıyor sonuçta ve bu sayede sen de yaptığın her yanlıştan bir daha yapmaman gerekeni öğreniyor, tecrübe ediniyorsun. 70 bile olsak bu böyle devam edecek:)
gezicini’m,
teşekkür ederim:)
k.i.s.d’m:))
sen de fena sayılmazsın bu konuda, haksızlık etme kendine derim, öperim:) ayrıca “Hayata bu kadar olumlu bakabilmene ve hep güçlü olmana/görünmene bayılıyorum” demişsin ya; işte buraya nasıl vardıüğımı yazsam ROMAN olacak:)anne kuşum beni çok itekliyor yazmam konusunda ya, hayırlısı bakalım!
Çok doğru anlatmışsın Dİlay racığım. Bu DÜnya ya gelmeyi ben istemedim ki, bu aileyi ben seçmedim ki gibi bahanelerle insanlar başarısızlıklarına, mutsuzluklarına ve depresyonlarına hem kılıf uyduruyorlar hem de eğilim gösteriyorlar. Hayat gerçekten bir hediye. Az biraz bilge olmayı bilene tabi… Öpüyorum…
ee dlayracıgım bu kadar liste yapmıssın, senınkını de beklıyoruz:P kih kih…
optum yanaklarından;)
ben de arda nin kiyafetlerini kime biraksam diye dusunup duruyordum. kuculenleri saklayip zamani gelince sana mi yollasam :)))
Haftaya harika bir baslangic Dilayrusum…Bomba gibi…:)
Dilayra, yine muhtesem bir yazi olmus, yine düsündüren ve düsündügümde ne kadar hakli oldugunu anlatan bir yazi..
Ben se hala hayata atilmisligin saskinligi ve bu durumu degerlendirmenin arasinda savruluyorum=) gün gelir geriye bakarsam güzel seyler görecegimden eminim ama – evet, hayat bir armagandir bize sunulan.
Paylasimin icin tesekkürler, muhtesem ve bol keyifli bir hafta dilerim=)
bu arada, yeni banner’da cok hos!
sevgili hande, ben de operim yanaklarindan:)
zynep’cim,
benimkini beklerken yaslanip gidersiniz, bence siz daha uygunsunuz listeye dahil olmak icin:)
didem’cim, guzelim:)
arda’ninkileri zynep’e yolla ben sence:)
elif’im, teziyle basi dertte dostum:)
daha iyisi sana olsun:) bomba gibi..
senem d’cim,
cok kaybolma ortadan.. ugra sik sik.. senin de paylasimlarin guzel:)
Dilayracım,
Bi inanca göre de, her şeyi biz kendimiz seçiyoruz, tekamülümüze en yararlı olacak şekilde, ailemiz de dahil olmak üzere. Armağan da ceza da Tanrı’dan geliyor dersek, Tanrı kim sence? 🙂
Journey ihmal ediliyo bi zamandır neden acaba? Feyzbuk diye bi site çıkmış ondan olabilir mi?
Abi bi benim resmimi çekmedin, yakında çirkin olduğumdan şüphelenmeye başlıycam haberin olsun.
Saygılar Sevgiler
K
🙂 kiwi’cim,
fotograf makinasiyla anlasamiyoruz henuz.. elime alacak gucu bulamiyorum nedense.. yoksa dukkan senin be anacim:))
evetttt sonunda ende bilgisayarımı acabıldım ve arkadaslarımı zıyarete basladım. tam da o sırada dılayracım ne hoş bir yazı.zaten artık duygusal bir böcüktüm şimdi gozler puslu okuyorum…. canımsın
sende benim canimsin Asli’cim:)
cok kisa bir sure icinde seni de bebisini de ziyaret edecegim:)
Geri izleme: Anneler | Journey To Blue