Bugün 30 Aralık 2015. An itibariyle sağanak şeklinde ve ardından da lapa lapa kar yağmaya başladı (11.10). Yılın ilk karı!

Eskiyen yılı uğurlayıp, yeni bir yıla merhaba diyeceğimiz günlerde kar yağması yıllardır en büyük mutluluğum olmaya devam ediyor. Tertemiz, ütülenmiş, mis kokan ve pek tabi bembeyaz çarşaf ve nevresim takımına sarmalanıp uykuya dalmak nasıl ki en büyük mutluluklarımdan biri ise, yeni bir yılı karşılayacağımız gecenin sabahına da aynı bembeyaz bir halde uyanmak öyle mutlu ediyor beni. İnanıyorum ki eskiyi bembeyaz bir şekilde uğurlar, yeniye bembeyaz bir şekilde merhaba dersek her şey hep çok güzel olacak, çok güzel kokacak 🙂

Güzel bir yıl geçirdik demeyi çok isterdim, ama kendi adıma çok şükür ki sağlıklı ve sevdiklerimle bir arada olmama ve bir arada kalmama rağmen ruhen çoğunlukla huzursuz, birazcık karmaşık; ülkecek huzursuz, pek aptal saptal bir yıl geçirdiğimizi düşünmekteyim! Ama geçti, geçecek. Gelecek güzel günlere olan inancım var benim bilirsiniz 🙂

Hayat hep bir sınav. Hemen hemen her gün vermemiz gereken sınavlar, almamız gereken dersler var. Dersimizi almamışsak eğer, tekrarlayan bütünlemeler var. Ben kendi adıma bu geçtiğimiz bir yılda yeni dersler aldım. Bütünlemeye kaldıklarım da oldu elbet. Ama teslim olmadım! Kafamda uzunca zamandan beri varolan soruların cevapları olmasa da, cevaplarına götüren ipuçları ile yol aldım. Ne yapmak istediğim, nerede olmak istediğim konularında biraz daha yol aldım en azından 🙂

Bir yaş daha büyüdüm. Söylediklerine göre hayatın tam da yeni başladığı yaşlardayım artık! Saçlarımı kısacık kestirdim. Öyle ki o belime kadar saçlar sanki bana pranga olmuşlar bilmeden, hissettirmeden. Garip bir bağ vardı o prangalarla aramda. Onlardan kurtuldum ve birçok anlamda özgür kaldım sanki!

Bu yeni bir yıl ile birlikte “Maviye Yolculuğum”unda 11. yılı dolacak! Eskiden defter şeklinde günlükler tutardım. Sevgili babamın bulup, okuyup, yırtıp yatağımın üzerine parçalarını bıraktığı sonuncu defterim olmuştu. Sonra vazgeçmedim, seyahat defterleri tuttum. Yetmedi neredeyse dünyaya açtığım bu sanal defterim oldu. Anlayacağınız yazmak konusunda takıntılı halim beni 11. senede kocaman, artık yırtılıp yok edilmesi na mümkün pek çok hatıra, fotoğraf, hüzün, mutluluk, ayrılık ve öğrendiğim bir dolu hayat dersi ile başbaşa bıraktı.

Karşılayacağımız yeni yılda kendimle ilgili istediğim şeylerin başında yazmaya daha çok vakit ayırmak geliyor. Klişelerden bahis etmeyeceğim bile (Sağlık, seyahat vs..). Daha çok insanın empati yapabilme yeteneği geliştirmesini, içlerinde azıcık da olsa var olduğuna hep inandığım iyiliklerin kötülüklere galip gelebilmesini, çocukların aç, sahipsiz, sevgisiz kalmayacağı yarınlar getirmesini istiyorum bu yeni yılın. Aydınlanma hali istiyorum hemen hemen her evden en az bir kişide!

Ve böylede oldu 🙂