Ankara’dan taşınmadan bir süre önce bir etkinliğe davet edilmiştim. Sevgili arkadaşlarım ve blog yazarları Selim ve Banu ile birlikte bu etkinliğe birlikte icabet etmiştik. Teppanyaki Alaturka bizi, Ankara’da blog yazan bir grubu sırayla mekanını, yemeklerini açılıştan önce tanıtmak için davet ettiğinde Ocak ayı başlarında kapılarını resmen Ankaralılara açacağını söylemişti (Bu “sosyal medya” kullanımını içeren girişim, benim 6 yıllık blog hayatımda Ankara’da gördüğüm bir ilktir bu arada). Geçtiğimiz günlerde twitterdaki cıvıldaşmalara bakarak bu açılışın gerçekleştiğini ve insanların birer ikişer mekanla ve tattıklarıyla ilgili görüşlerini paylaşmakta olduğunu gördüm.

Teppanyaki kelimesini, Japonların “Ocak Başı” olarak nitelendirebiliriz sanıyorum ki. Sıcaklığı 250 dereceye kadar çıkan ocaklarda, seçilen yemeklerin misafirlerin gözü önünde, onlara özel aşçı tarafından pişirildiği bir yöntemin adı Teppanyaki. İşletmenin adındaki Alaturka ise, bu yöntemin bizim yemeklerimize de uyarlandığına işaret ediyor. Mekan, web sayfasından da göreceğiniz üzere, dekorasyon açısından çok ferah ve hoş. İki katlı mekanın özellikle alt katında yer alan VIP salonlar, ses açısından izole edilmiş durumda. Burada arkadaş grubunuzla bir doğum günü kutlaması yapabilir, iş yemekleriniz için müşterilerinizi getirebilirsiniz. Hoşumuza giden bir diğer özellik ise yemeklerin pişirildiği sırada üzerinize hiçbir şekilde duman, koku bulaşmıyor olması. Her masada oldukça kuvvetli aspiratörler var ve yemek pişirilirken tüm duman ve koku güçlü bir şekilde uzaklaştırılıyor masadan..

Biz buradaki akşamımızdan, mekandan, tattığımız tüm lezzetlerden ve çalışanların misafirperverliğinden çok memnun ayrılmıştık. Geç de olsa not düşmek istedim buraya 🙂 Benim Uzak Doğu mutfağına ilgimden sebep; belli dostlarımla, belli aralıklarla bu tarz mekanlarda buluşuruz. Bir sonraki Ankara durağımız Teppanyaki Alaturka olacak sanırım.

*

Bir başka mekan ise İstanbul’dan. Nevizade’den: İsmi Ney’le Mey’le. Uzun yıllardır Nevizade’ye giderim, gideriz; sevdiğimiz 1-2 mekan var kalıplaşmış. Ney’le Mey’le sevgilimin bildiği, daha önce eşi-dostuyla gittiği bir yer. Benim için bir ilk oldu. Üç katlı, teraslı bir mekan. Teras kısmı çok kalabalık ve uğultulu olduğu için orada yer ayırtmamıza rağmen bir alt kata, orta kata iniyoruz biz. Gitmeden önce mekanı ulu Google’dan taramışım, en iyi mezelerini ve dahi hep merak edip bir türlü tatmadığım bir Ermezi mezesi olan Topik’le övündüklerini öğreniyorum. Orta kata gidip oturduğumuzda saatimiz en çok 19:30’u gösteriyor. Loş ışıkları, derinden gelen Türk Sanat Musikisi parçaları ile beni hemen çekiyor içine mekan. Önden rakılarımız, leziz bir peyaz peynir ve kavun geliyor. Normal şartlarda sevdiğim insanlar da yanımdaysa bu üçü bile yeter bana 🙂 Meze olarak hemen topik istiyoruz. Tatlılı tuzlulu bir tat olduğunu duymuştum. Bana “Ya çok seversin ya nefret edersin” de demişlerdi. Ben tatlılı, egzotik tatlara alışkın olduğum için nefret etmedim, lakin sürekli yemem sanırım. İçerisinde nohut, patates, tahin, bolca tarçın, kuş üzümü, fıstık ve yenibahar var. Arnavut Ciğeri ve Fincan Böreği’ni de kesinlikle tavsiye ederim. Fincan Böreği benim gibi peynire tapınanlar için uzak kalamayacakları bir tat. Fesleğen soslu mezgit ve hardal soslu levrek ise mekanın diğer iki spesiyaliydi. İkisinin de bol zeytinyağlı sosları inanılmaz güzeldi. Bol bol kızarmış ekmek yedirttiğini itiraf etmeliyim. Yalnız, balıklardan levrek biraz sertti, sanırım marinede bekletilmiş; ama istenilen yumuşaklığa henüz ulaşamamıştı. Bütün olarak bakıldığında ben gayet beğendim, keyifle içmeye-demlenmeye-sohbete giderim 🙂

Bir mekan daha var çok sevdiğim. O da bir sonraki yazıya kalsın..