Hayatımdaki değişikliklerin beni korkutan, ürküten bir şey olmaktan çıkışı üzerine çok seneler geçti. Değişimi çağırdığımda, geldi. Gelince, ben de öğrendim zamanla kollarımı açarak geleni kabul etmeyi. Değişimin tam da ihtiyacım olduğu zaman gelen bir şey olduğunu, önünde durup ona direnmektense geleni kabullenerek boyun eğmenin; beni çıkaracağı yeni yolculuklara hazırlanmakla, heyecanlanmakla daha akılcı ve barış içinde bir hayata adım atmış olabileceğimi anlamam da bir oldu!

Neyi çağırdıysam geldi, er ya da geç! Dün en can kadın dostlarımla geçirdiğim bir güzel ve dolu hafta sonunun sonlarına gelmişken konuşuyorduk bu konuyu. O yüzdendir hep birbirimize “Aman diyeyim bak ne dilediğine, çağırdığına dikkat et” dememiz 🙂

Güzel kadınlarımdan birinin evini taşıdık hafta sonu. Eskisinde de mutluydu ve seviyordu. Hatta o evi bulduğunda da birlikte bakmıştık ve içimize pek sinmişti. Hatta ben ona “Bak seni bu salonda, şu mutfakta hayal ediyorum. Bayılacaksın buraya, yuva olacak sana” demiştim. Öyle de oldu beş yıl boyunca. Çok istediği, çok ihtiyacı olduğu bir zamanda geldi İstanbul’da bir iş ve ev ona. “Tam hayal ettiğim, istediğim, çağırdığım gibi burası” demişti. Ama işte hayat dediğimiz bu devinimi yüksek sarmal içerisinde bir süre önce çok istediklerimiz, bir zaman sonra aynı heyecanı veya huzuru verememeye başlıyor bize. Normal bu, korkulacak ya da ayıplanacak bir şey değil benim fikrimce! Çünkü gelişiyoruz, büyüyoruz, tecrübe ediniyoruz ve bir süre sonra elimizdekiler bize aynı hisleri verememeye başlıyorlar. Kozasından çıkmak için çırpınan kelebekler gibiyiz; o güvenli koza bir süre sonra dar geliyor bize ve içerisinden çıkmak, uçmak, yeni bir dünya görmek istiyoruz. Ya da evren, artık mevcutta bizi besleyecek bir şey kalmadığını ya da her ne ise alınacak, dersimizi aldığımızı, yeteri kadar “çektiğimizi” ve bir sonraki seviyeye geçmemiz gerektiğini düşünüyor.

Elbet hepimiz böyle hissetmiyoruz, buna inanmıyoruz biliyorum. Bazıları için hala “güvenli sularda yüzmek”, açılmaktan çok daha “doğru” ve “iyi” ve “hasarsız“. Benim için değil! Ve tabi, aksi beklenemezdi, çevremdeki kadınlar için de değil 🙂 Yeni ev, yeni iş, yeni bir düzen. Bu üçü, biz hafta sonunu birlikte geçiren üç kadının başına gelen oldu son dönem. Değişim güzeldir dedik biz. Bir nedeni var tüm bunların. Boşuna olmuyor hiçbir şey bu hayatta. Yeter ki anlamak için zaman ver, düşün üzerinde. İsyan etme!

Her gece ettiğim duamdan bir bölüm tam da şöyle: “Ben, bana vereceklerini kollarımı açarak bekliyorum. Onları iyisiyle de kötüsüyle de kucaklıyor olacağım. Her şeyin bir nedeni olduğunu biliyorum. Bana sabredebilmeyi ve tüm bunların arasında ki iyiyi, hayırlıyı görebilmeyi nasip et tanrım”.

Paulo Coelho ne güzel demiştir: “If you’re brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello“. Yani, “Eğer hoşça kal diyebilecek kadar cesursanız, hayat sizi yeni merhabalarla ödüllendirecektir”.

* Hafta sonunu birlikte geçirdiğim iki can kadın dostum, elbette kendim ve tüm değişime ihtiyaç duyanlar için yazdım bu yazıyı. İçimden öyle geldi *