Kedi sever bir suru dostum var. Cevremde kedi seven bir suru aile, insan var. Bende denemistim zamaninda, belki hatirlayanlariniz olacaktir. Bir kediye sahip olmak, yalnizligima ortak bir figur istemistim evimde. Ki anlasildi daha ilk andan itibaren bir kedi ve ben aslinda ayni evde olmamasi gereken 2 canliydik!
Ben kediyi sevmek istedigimde, onu kucagima aldigimda kedim benden kacti. Onun cani benimle oynamak istediginde ya da uzerimde uyumak istediginde ben kactim. Cunku benim onu istedigim anla onun beni istedigi an tutmuyordu bir turlu!
Ben sessizlik istedim evimde. Huzur, sukunet.. Eve geldigimde aksamlari sakince ayaklarimi uzatip bir kadeh icki icmek, biraz guzel muzik dinlemek ve sevdigim seylerle oyalanmak istedim. Kedim -yavruydu tabi o zamanlar- bir asagi bir yukari kosturur, tirmanir, atlar, evde buldugu butun gazete, dergi ve karton parcalarini dagitir, onlarin hisir hisir sesleriyle resmen hipnotize olurdu. Ben sukunet isterdim, o sebeple o evin icindeki hengameye alisamadim.
Ben yalniz yatmaya alisiktim, kedim benle uyumak istedi. Hatta boynuma tirmanmaya calisir, ben onu uzaklastirmaya calisirken boynuma tirnaklari ile izler birakirdi. Kapimi kapattigimde tir tir tirmalar, miyav miyav miyavlardi sabaha kadar. Inattim ben. (O zamanlar kendimin inat oldugunu saniyordum ya da. Beterleri de varmis.) Ben almadikca o miyavladi.
Bir yere giderken -ki bu yerler genelde uzak mesafeler- kedim yalniz kalabilir sanmistim. Ben yokken de hayatini surdurur, bir hafta 10 gun yemegini veren cis kabini degistiren biri olursa sakin sakin evde bekler sanmistim. Uzak yolculuklarimdan her dondugumde evi berbat bir halde bulurdum. Ne var ne yoksa bahceden evin icine tasir, ortaligi cop tenekesine cevirirdi. Evet bahcede dolasmasina izin vermistim. Ama ben onu tutamamistim ki evin icinde uzun sure. Pencerenin onunde miyavladikca, disaridaki kedilere bakip bakip onlari takip etmekten pencere pencere dolasinca kiyamamistim. Arkadaslariyla olmak sitiyor diye. Benle olamiyordu ya.
Sonunda bir gun seyahatten dondum ve kedim gitmisti. Bir daha da donmedi. Uzuldum biraz once, cunku ufakti daha. Onu sonuna kadar sevmek, bir yuva vermek, can yoldasim yapmak icin almistim. Ama karakterlerimizin ne kadar zit oldugunu gorunce o yavru kedi bile dayanamamisti benimle olmaya.
Insanlar ve kediler birbirlerine benzerler. Canlari aciyinca canini yakandan uzak dururlar. Sevildiklerini anlarlarsa severler. Keske dilleri olsaydi birde. Bizim var. Ama cogu zaman dilimizi birbirimizin canini acitmak icin kullanmamayi tercih ediyoruz! Susuyoruz. Susuyoruz ve bir seyler olmasini bekliyoruz. Korkuyoruz.
Neden?
Neden korkuyorsunuz bana soyler misiniz? O zaman bende soyleyecegim neden korktugumu. Aciklik ve durustlukle. Merak eden icin. Merak etmeyen okumuyor biliyorsunuz. Ben ozellikle sizlerin korkularini merak ediyorum.
Eskiden karanliktan korkardim. Simdi aydinliktan daha cok korkuyorum!
Fardkına varıpta itiraf edilemeyenlerdir korkum!
Yapayalnız kalmaktır en büyük korkum:(
kaybetmeden önce değil de kaybettikten sonra değer verilmesinden korkuyorum !
ya da haketmeyene çok değer vermekten 🙁
ben hep merak etmistim mia’ya ne oldu diye,sonra sanirim prifilinde mi gormustum,anladim artik olmadigini..benim 4 kedim var..iki odali evde,ev kedileri.bazen cok kiziyorum kendime,onalri evde hapis mi ediyorum diye,ama disari salmak istemiyorum,korkuyorum cunku olen kaybolan bir dolu kedi var..hem benimkiler cok simarik,her gun temizlenen kumlari,en iyi marka mamalari,ozel sutleri var,ama yine debazen 4 tane olmalarina izin veridgim icin kiziyorum,ki onlara sevgimi anlatamam inan ki..benim en buyuk korkum,sevdiklerime birsey olmasi..aileme ya da keloshuma..birde hani birine muhtac olucak kadar hasta olmaktan korkarim ben…kendine iyi bak dilarim.iyiki varsin.
Bu yazının alt metninde sezdiğim şeyden korkuyorum.
Susanlardan da korkarım, bunun nedenini biliyorsun paylaşmıştım daha önce. Susmak iyi değil, ne olursa olsun söylenmeli herşey. Sözleri tartarak, can acıtmaması için yumuşatarak, ifade konusunda üstat titizliğiyle seçerek, önyargısız, karşıdakinin aslında ne anlatmak istediğini anlamaya çalışarak… Aradan çokça zaman geçip aaa ben senin susmalarını hep yanlış anlamışım sözünü duymamak için…
Defalarca aynı kazığı yiyerek üzülmektir korkum… yerimde saydığıma ve ümitsiz vaka olduğuma işaret gibi gelir…
Yağmur altında bir bankta oturmuş aşk diye birşey olmadığını düşündüm demiştin yada acaip acıtan spor yapıyorum .Anlatmıştı bu cümleler bana birşeyleri ….Anlamamazlıktan gelmek istemiştim Dilayra ,değil demiştim herşeyi de bilirsin ukalasın demiştim kendime…Şimdi malesef okuyorum teselli etmek değil amacım …Çok güçlüsün filan olaylarına da girmeyeceğim…Sen yaşam tarzınla zaten bir asisin,senin gibi kadınlar çoğu kadının ulaşmak istediği kişidir, ama erkekler boyuneğenleri sever …Ben boyuneğdim ve kendimden ödün verdim bir sevgiyi yaşamak için çünkü çok sevmiştim ve benim en büyük korkum sevilmemektir ve yalnızlık….Şimdi bakıyorum çooook şey vermişim evet birşeyleri paylaşıyorum ama aynadaki yüz ben olsam da aslında o ben değilim bunu görüyorum ne acı değil mi!.Bu sebeple seni tebrik ediyorum.Asla geriye bakma, onlar yaşandı ve bitti.Önünde güzel günler var.Sana şunu söylemeliyim ki bizim mantıkta kadınlar Türk erkeklerini ve aile yapısını kasıyor .Uzun bir seyehate çık Dilayra kendinle neyi daha çok istediğine karar ver.Bırak kavga etmeyi kendinle hala daha güçlü görünmeyi.
Öpüyoruz ve kucaklıyoruz seni çokcana kızımla beraber ve anlıyoruz seni tanımasak da ve okuyup merak ediyoruz bir dost gibi…Sinem
Sinem hn çok güzel yazmış. Ellerine sağlık. Ben de malesef boyun eğen ve fazlasıyla ödün verenlerdenim 🙁 belki bu yüzden Sinem Hn’ın yazdıkları bu kadar yakın geldi bana.
Kucak dolusu sevgiler
Gamze