Evet öyleyim. Belirli bir nedeni de yok açıkçası. Zamanım hem bol, hem hiç yok gibi! Mayıs sarhoş ediyor beni birazcık. Hem havasıyla, hem coşkusuyla.. Hem gerçekten, hem mecazi!

Bazen her şey bomboş geliyor, bazen de dolup dolup taşıyor zihnimin küpleri!

Bazen çok mutlu hissediyorum, bazen hissizim. Bildiğin tepkisiz, taş gibi bir kadın oluyorum. Uzaklara bakıyorum, gözlerimi sıklıkla kaçırıyorum karşımdakinden..

Sevgili Esen şimdi yine “bu haller iyi haller değil Dilaracım” diyecek ben biliyorum. Yok Esen’cim, bu iyi olmayan hallere giriş dönemi hissiyatı değil. Merak etme:) Kadın olmanın gereklerinden birisini yaşıyorum sanırım. Hani derim ya ben gelleriyle-gitleriyle yaşıyorum hayatı diye zaman zaman:) İşte geçtiğimiz haftalarda yaşadığımda bundan farksız değil. O sebeple JTB’yi ihmal ettim birazcık, affola.

Bir dostum bir operasyon geçirdi. Allahtan her şey yolunda şu anda. Bir gece yanında refakatçi kaldım. Bir sandalyenin tepesinde bacaklarımı ileriye uzatıp günün ağarmasına şahit olurken-kalabalık serviste yalnızlığımla- aklımdan geçen ne çok şey vardı bir bilseniz!

Sağlıkta,

hastalıkta,

dostlukta,

aşkta,

evlatlıkta,

kısacası hayatta neler neler yaşıyoruz ve yaşayabilme ihtimalimiz var diye düşündüm mesela. Düşün-memek istedim önce, ama ben bazen işte çok düşünen bir kadın oluveriyorum; bildiğim halde bir yere ulaşamayacağını bu eylemin sonunun! Sonra da uykuya mışıl mışıl dalamayacağımı bildiğim ama varlığımın tadını çıkarmak arzusu içerisindeyken “Düşünüyorum o halde varım!” diyerek gözlerimi kapıyorum yavaşça. Kendimi hep iyi hissetmek istediğimde hayalini kurduğum, bir dönem önce şurada anlattığım hikayedeki ortamı düşlüyorum. Her zamanki gibi beni gözlerim kapalıyken gülümsetiyor bu düş..

Yine böyle oldu tam da!

Ben gülümsedim, varlığıma teşekkür ettim ve onlarca düşüncenin arasından sıyırarak aşağıdaki yazıyı yazdım kalemsiz kağıtsız:

“Kendini katman katman gören insanlardanım ben.

Hani toprak gibi böyle! Verimlidir mesela en üst katmanı toprağın. En verimsiz kısmı ise en dibidir. Kayalıktır, taştır dibi, en derini. Soğuktur. Yağmur yağar, yağmurun taşıdığı en faydalı tüm ne varsa en üstte birikir, yayılır ve besler toprağı da içerisinde büyümek için bekleyeni de. Ben de toprak gibi ne çok besleniyorum güzel ve faydalı bir sürü şeyden diye düşündüm. Toprak gibi, beslenmezsem ne kadar çabuk kuruyabildiğimi, soğuk, dipsiz bir kuyuya dönüşebildiğimi düşündüm sonra.

Beni besleyen şeyleri düşündüm:

Dostlarımı, güzel çiçekleri, güzel müzikleri, güzel sözleri-satırları, gülen gözleri, samimi ve içten paylaşmayı, maviyi, yeşili, denizi, yazmayı, vizörden bakarak farklı görmeyi dışımda olup bitenleri, dans etmeyi, birini gülümsetebilmeyi, ince zekayı, tenis oynamayı, şarkı söylemeyi, çıplak ayaklarımla ıslak çimenlerde yürümeyi, mis gibi yağmur sonrası toprak kokusunu içime çekmeyi, gözlerimi kapatıp ılık esen rüzgarların altında hayal kurmayı, aşık olmayı. Aşık kalmayı:)

Toprak gibiyim ben. Dışımdaki her şeyle kurduğum olumlu tüm iletişim beni besliyor. Olumsuzlar beni öldürüyor. Sadece, ikinci bir yağmur dalgasına kadar ama:) Sonra yine verimli topraklar gibi coştukça coşuyorum. Güzel, güzellikler saçan bir kadın oluyorum. Mutlu oluyorum. BEN oluyorum. Ne iyi ediyorum:)”

**14 Mayıs Cuma akşamı Saat 20:00-22:00 arasında, TRT Ankara Radyosu 105.6 frekansında Haftaya Paydos Programındayım bir defa daha. Sevgili Selim ve Banu’nun konuklarından biri olarak. Diğer konuğumuz çok şeker bir dostum: “Tarçının Mutfağı“ndan Aslı kuşum olacak. Umuyorum dinleme fırsatı bulabilirsiniz bizleri**